Geachte aanwezigen, dames en heren, jongens en meisjes, loco-Commissaris van de Koning, vertegenwoordigers van de Belgische ambassade, goed om u allen hier te zien, op deze bijzondere herdenkingsplek in de gemeente Bunnik.
Ieder jaar weer is het indrukwekkend om met elkaar in stilte de weg naar dit bijzondere herdenkingsmonument hier bij Fort Rhijnauwen te bewandelen. En ieder jaar weer is het indrukwekkend om met zovelen hier bij elkaar te zijn om zo onze dankbaarheid te tonen en onze eer te bewijzen aan de mannen en vrouwen die, waar ook ter wereld, hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. 

En als we dan met elkaar op deze plek staan dan denken wij in het bijzonder aan de Belgische en Nederlandse verzetsstrijders die hier, tijdens de 2e wereldoorlog, door de bezetter zijn gefusilleerd. Doodgeschoten, omdat ze met elkaar wilden werken aan vrijheid, wereldwijd.
En, zoals ieder jaar, zullen ook vanavond weer de namen worden genoemd van hen van wie we weten dat ze hun leven hier hebben moeten laten. En ik heet vanavond in het bijzonder de aanwezige nabestaanden van deze verzetsstrijders welkom op deze plek van pijn en van verdriet. Maar juist door hier jaarlijks met elkaar stil te staan markeren we deze plek ook als een plek van hoop en van verlangen. Een plek van een toekomst in vrijheid.
Dames en heren, het nationaal comité 4 en 5 mei heeft dit jaar gekozen voor het Jaarthema ‘Vrijheid spreek je af’. En dat thema past prima in het jaar waarin we juist hier in de provincie Utrecht herdenken dat 300 jaar geleden de Vrede van Utrecht werd getekend. Vrede, tot stand gekomen door onderhandeling. En ook het einde van de 2e wereldoorlog kwam uiteindelijk niet tot stand door een laatste slag ergens op een slagveld maar aan de tafel van gesprek. Vaak klopt het dus; ‘vrijheid spreek je af’, in verdragen van vrijheid.

 Maar…., verdragen wij de vrijheid wel? Soms vraag ik me dat af. Zijn we niet doorgeschoten in het willen confronteren van de ander met de individuele vrijheidsruimte die wij ons zelf hebben toegeëigend? Alles zeggen en doen wat je denkt is vaak onnodig kwetsend en pijnlijk. Collectief afgesproken vrijheidsverdragen betekenen ook beteugeling en matiging van individuele vrijheden. Dat kan soms knellen, maar…, vrij zijn doe je niet alleen. Altijd samen. En daar zijn afspraken voor nodig. Vrijheid spreek je af.
In de vrijheid die ons gegeven is hebben wij de opdracht samen te leven, dwars door alle verschillen heen. Laat die verschillen in onze samenleving ons bloeiend verrijken en nooit uit elkaar drijven.
Dames en heren, dadelijk staan we 2 minuten stil, 2 minuten stilte om alle mannen en vrouwen te herdenken die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Wij staan híer met elkaar stil bij de Belgische en Nederlandse verzetsstrijders die hier op déze plek om het leven zijn gebracht en bij alle Nederlandse militairen en burgers die waar ook ter wereld slachtoffer zijn geworden van oorlogsgeweld.
Maar ik wens u nadrukkelijk ook de vrijheid toe om in de intense stilte die voor ons ligt een ieder te herdenken die u in uw hart en in uw gedachten heeft.

Laat de stilte ons dicht bij elkaar brengen.
Dankuwel.

Hans Martijn Ostendorp
Burgemeester gemeente Bunnik