Door burgemeester H.M. Ostendorp van de gemeente Bunnik

Beste mensen,

Het is ieder jaar weer indrukwekkend en goed om met zovelen in stilte de weg te bewandelen naar deze bijzondere plek in onze geschiedenis, hier bij het herdenkingsmonument op Fort Rhijnauwen in Bunnik. Op deze verstillende plek voelen wij ons met heel ons wezen verbonden met de mannen en vrouwen die waar ook ter wereld hun leven hebben moeten laten voor onze vrijheid. En het is belangrijk om ieder jaar weer onze eer aan hen te bewijzen en onze dankbaarheid te tonen.

En specifiek op deze plek denken we in het bijzonder aan de Belgische en Nederlandse verzetsstrijders die hier op deze plek door de bezetter zijn gefusilleerd. We zullen hun namen dadelijk met eerbied noemen. Doodgeschoten, omdat ze met elkaar wilden werken aan een vrij land, een vrij Europa en een wereld waarin vrede, vrijheid en recht de boventoon voert. En voor deze dappere verzetsstrijders wil ik in het bijzonder u die als nabestaande naar deze plek bent gekomen, heel veel kracht van herdenking toewensen.

Het thema van het Nationaal Comité 4 en 5 mei is: ‘Geef vrijheid door’ en we worden opgeroepen om daarvoor de kracht van het persoonlijke verhaal in te zetten. Geef vrijheid door, met verhalen van vrijheid. Ik geloof daarin. Ik geloof erin dat we het vuur van vrijheid en recht levend kunnen houden door het vertellen van verhalen over het leven in de gevangenschap van een oorlog en het ultieme verlangen naar vrijheid. Een vrijheid, die wij zo gewoon zijn gaan vinden. Maar, als we vrijheid zo gewoon gaan vinden, lopen we het risico dat het sleets wordt. Wij hebben als samenleving de dure plicht om vrijheid te blijven geven en vrijheid te blijven ademen, om zo het vrijheidsvuur in onszelf telkens weer te laten branden. En misschien wel daarom ben ik zo ontzettend blij dat er ook vanavond weer zoveel jonge mensen naar deze plek gekomen zijn en met de aandacht die ook dit jaar weer op de basisscholen is gegeven aan herdenking op 4 mei en het vieren van de vrijheid.

Soms maak ik me zorgen over de wijze waarop wij met de aan ons gegeven vrijheid omgaan. Verdragen wij de collectieve verantwoordelijkheid die op vrijheid rust nog wel? Collectieve vrijheidsverdragen kunnen een beteugeling betekenen van individueel toegeëigende vrijheden, en dat kan soms voelen als knellen. Maar, vrij zijn doe je niet alleen, altijd met elkaar. En in de vrijheid die ons gegeven is hebben wij de opdracht samen te leven, dwars door alle verschillen heen. Laat die verschillende gedachten, de verschillen in afkomst en de verschillende levensovertuigingen ons bloeiend verrijken en nooit uit elkaar drijven. Vrijheid staat of valt bij de ruimte die we elkaar bieden. We zijn op elkaar aangewezen, vrijheid kan alleen bestaan op basis van wederkerigheid. En om de vrijheid levend te houden zullen we elkaar moeten blijven voorleven en blijven vertellen over de grote waarde van vrijheid en vrede. Dan doen we recht aan hen die hun leven moesten geven voor deze belangrijke waarden.

Geachte aanwezigen,
Dadelijk zijn we twee minuten stil. Twee minuten intense stilte, dwars door Nederland heen. Twee minuten vol eerbied en respect voor hen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid, twee minuten vol gedachten. Laat deze twee minuten stilte ons ook inspireren om als mensen tot poorten te zijn van hoop voor elkaar. Hoop, liefde, vrede en vrijheid, als menselijk wapen tegen agressie, discriminatie en uitsluiting. Laten we mens zijn met een hart dat liefheeft en naar liefde verlangt. Als we daar met elkaar in slagen, dan zal de haat altijd overwonnen blijven worden en slagen we erin onze vrijheid door te blijven geven.

Dankuwel.

Foto’s Utrecht 40/45: De Utrechtse Internet Courant