Door Ruud van Bennekom

Geachte dames en heren, beste jongens en meisjes, wat geweldig dat jullie er weer allemaal zijn. We staan hier nu op het prachtige fort in de lentezon, te midden van het ontluikende groen. Hoe groot is het contrast met 80 jaar geleden. Toen werd dit terrein gebruikt als fusilladeplaats, waar vele verzetsmensen gedood werden.

Kom vanavond met verhalen
van hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.

Dat zijn beroemde laatste vier zinnen uit het gedicht Vrede van Leo Vroman. Mooie zinnen met wijze woorden, terwijl we nu zien dat oorlog in de wereld helemaal niet is verdwenen. Oekraïne, Syrië, Sudan. Daar leiden de mensen vandaag onder de verschrikkingen van oorlog. Kom vanavond met verhalen. Het is van groot belang om de verhalen te blijven delen en door te geven aan volgende generaties. Zo tonen we ons respect aan de mensen die de zwaarste tol hebben betaald voor hun strijd voor recht, vrede en veiligheid.

Juist daarom ga ik elk jaar zelf op zoek het verhaal achter een van de namen die hier op de gedenkstenen staan. Dit jaar viel mijn blik op Piet Mühren. Geboren in 1908 in het Brabantse Bergen op Zoom. Al op jonge leeftijd vestigde hij zich als Pater Stephanus in abdij Val Dieu in België, net over de grens met Zuid-Limburg. In mei 1940 is het daar ook bezet gebied geworden. Eerst vlucht Pater Stephanus, maar dan neemt hij een heel moedig besluit, ingegeven door zijn afkeer van oorlog en onderdrukking. Hij wil geen teruggetrokken leven in de abdij. Hij sluit zich aan bij het verzet in het Belgisch-Nederlandse grensgebied. Een netwerk van verzetsgroepen bij Eijsden en de Voerstreek hielp daar joodse onderduikers, geallieerde piloten en allerlei vluchtelingen. Honderden mensen werden zo in veiligheid gebracht.

Pater Stephanus – Piet Mühren dus – deed allerlei koerier- en spionagewerk. Samen met zijn Belgische collega Pater Hugo, maakte hij het illegale blad Het Vrije Woord, dat in drie talen verscheen. In maart 1943 worden beide paters verraden, gearresteerd en later overgebracht naar de gevangenis in Utrecht. Op het internet vond ik een indrukwekkende afscheidsbrief aan zijn familie, geschreven op 9 oktober 1943, de dag van zijn executie. “Wij offeren ons leven voor de vrede!” schijft Piet Mühren met een uitroepteken.  Deze zin zegt alles.

De 52 namen die hier op de gedenkstenen staan, zijn van verzetsmensen die allemaal het zwaarst denkbare offer gebracht. Zij hebben het leven gelaten in hun verzet tegen de oorlog en bezetting en vóór de vrede en vrijheid. Vanavond gedenken wij in het bijzonder de dappere verzetsmensen uit Nederland en België die op deze plek tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geëxecuteerd. Daarna staan we twee minuten stil om ons respect aan hen te tonen en om alle mannen en vrouwen te herdenken die in de oorlogsjaren zijn omgekomen. Opdat wij nooit vergeten!

En dan wil ik nu Lobke Leussink vragen om hier te komen. Lobke is onze kinderburgemeester. Zij gedicht uitgezocht dat ze wil voordragen. Het betreft het gedicht Stil van Tanja Helderman.